Een droomleven om op te rapen

Een milde zucht, koud gedoucht, wat ademwerk gedaan, gesport en mijn ontbijtje gegeten. Ik zit in mijn huisje, nu nog wel. Een week geleden besefte ik me nog maar al te goed dat mijn dagen hier geteld zijn. Ondertussen kan dat op één hand.
Maar de laatste dagen is er een rust ontstaan in mij. Veel denk ik er niet aan dat ik hier niet lang meer ga zijn. Er is berusting gekomen. Berusting, maar ook vertrouwen.

Herken je misschien dat je je soms heel druk maakt over of iets wel of niet gaat lukken?
En dan heb ik het over iets wat je zelf in de hand hebt.
Dat ervaarde ik dus een tijd lang. Al enige tijd ben ik me meer aan het terugtrekken uit het publieke bestaan. De herfst kwam eraan en is ondertussen ingedaald op Nederland. Maar dat was niet mijn enige beweegreden om me meer terug te trekken.

Ik voelde ook toen al aan dat ik een periode van enorme verandering tegemoet ga.
Ik ben mijn huisje in Hoek van Holland aan het loslaten; de plek waar mijn familie, mijn vrienden, mijn werk, de zee en veel kansen voor mij liggen. Het is een enorme shift waarbij ik de geborgenheid en veiligheid die die plek en dit huisje mij biedt, vrijwillig loslaat. Ik laat het los omdat ik al langer voel dat die veiligheid me ook tegenhoudt op een bepaalde manier. Al enkele jaren hebben we met wat vrienden een mooi stuk land, een oude boerderij in Noord-Spanje gekocht om daar samen te kunnen zijn, met natuur en met elkaar. Maar wat ik daar mis is een eigen plek, een plek voor mezelf om terug te trekken in de bossen. Een plek waar ik droog en warm kan zijn en waar ik volop onder invloed van de stilte, de rust en de vrede van de Asturiaanse natuur ben.

Dan iets anders, mijn karakter is zo dat ik uitblink in ideëen creëeren, tot manifestatie brengen. De vonk van inspiratie is bij mij vaak aanwezig. Maar de waakvlam om het ook te blijven voeden ontbreekt vaak. Ik denk dat dit voor velen geldt; we hebben allemaal zoveel keuzes tegenwoordig. Alles kan. We werken, hebben hobby’s, grote dromen, veel vrienden, kortom we nemen verantwoordelijkheid op onze schouders. Want heb je eenmaal aan jezelf besloten dat je iets wilt, dat je een bepaalde wens of ambitie hebt, dan is dat met het idee om die wens ook in vervulling te laten gaan. En vaak beseffen we niet hoeveel energie daar in moet gaan zitten voor die wens in zijn rijpheid gerealiseerd is.
We weten het stiekem wel, maar denken er maar niet al teveel over na, want dan zouden we erachter komen dat al die wensen en ambities die we gaandeweg verzamelen, nooit allemaal tot wasdom kunnen komen. Simpelweg omdat er niet genoeg tijd en energie is om ze allen te voeden én te onderhouden. Een mooi boek over dit fenomeen en over waarom die illusies doorbroken moeten worden is ‘4000 weeks’ van Oliver Burkeman.

Waarom ik dit zeg en hoe dit in verband staat met mijn wens om een eigen plek op Las Megas te hebben, is omdat dat huisje zichzelf niet bouwt. Het is omdat ik daar echt zelf mijn leven voor dien te veranderen en iets uit niets te bouwen heb. In het diepe te springen heb, want er is me nog niemand voorgegaan.
Eenmaal in Spanje, eenmaal geland, besef ik me dat een droomleven eigenlijk al jaren voor het oprapen ligt. Ik heb alleen nog niet het vertrouwen gehad om het op te rapen en een verandering in te zetten. Maar nu, nu ga ik het niet langer uitstellen. Het is tijd om de aanloop in te zetten. Het is spannend, want ik laat los.

Een ander aspect wat hierbij leeft is het idee wat ik heb dat als ik me terugtrek uit de publieke wereld, dat alles wat ik aan momentum heb opgebouwd rondom hetgeen wat ik wil delen weg is. Dat als ik nu besluit om er een jaar tussenuit te knijpen, dat ik misschien wel mijn eigen glazen ingooi. Mijn bewustzijn groeit, en ik kan niet langer ontkennen dat ik met deze overtuiging mezelf beperk en gevangen houdt. Zo zie ik het leven werken; dat het water doorstroomt, ook al heb je zelf wat stenen in je rivier gedumpt. Vroeg of laat stuwt het water dermate lang tegen de stenen dat ze in beweging moeten komen. Zo nu ook met overtuigingen als deze, ideëen die me vooral in mijn comfort zone houden.

En dus vertrek ik over een paar weken naar Noord - Spanje om de eigen plek die ik wens, te creëeren. Ik voel spanning, angst met vlagen, maar ook zin. Veel zin. Want het leven ligt volop open; ik voel avontuur, diepgang en eenvoud aankomen!