Bescherm jezelf
‘De wereld is niet een luie plek’, is wat ik mezelf vanochtend plots hoorde denken.
De wereld is niet een plek waar je lui kan zijn, waar je mag lummelen, niksen, wachten tot hetgeen wat je te doen staat tot je komt.
Dagelijks ervaar ik de dissonantie tussen hoe ik wíl leven, en de realiteit, hoe ik uiteindelijk het leven ervaar. Er zit nogal wat tussen helaas. Het beeld van mijn leven hoe ik het op dit moment voor me zie komt misschien nog wel het dichtst bij het leven van een monnik. Wie weet is het ook wel weer een reactie op; een reactie op de dagelijkse overstroming aan prikkels die we allemaal hebben te doorstaan.
Arm brein; het leeft biologisch nog in een heel ander tijdperk. Het holt maar achter de feiten aan, tracht zich aan te passen aan een maatschappij. Maar eer dat het zich weet aan te passen, is de wereld alweer veranderd.
Als je een bepaalde bril op zet, zie je overal de gevolgen van de topspeed die het leven in het Westerse van ons vraagt. We zien een toename in hart- en vaatziekten en burn-outs nog vóór je 30e. Maar we zien ook een poging om onszelf te reguleren, weer ons serene centrum te vinden in de opkomst van duurzaam denken en spiritualiteit. De noodzaak is er, en elk mogelijk medicijn wordt (wellicht net iets te) gretig gegrepen.
Maar we zien het ook in het verdoven van onszelf. Of dat nu is met pizza’s, alcohol, drugs, Netflix of Instagram. Doordat we continu boven water hebben te komen van golven van prikkels, voelt het rust en leegte op een bepaalde manier oncomfortabel.
Probeer maar eens een paar uur op één plek te zitten in de natuur, nadat je een werkdag vol Zoom-meetings, onverwachte mails hebt overleefd op een arsenaal aan koffietjes.
Dat voelt zo rustig nog niet, want je bent zelf een onrustig mens. Je bent niet in harmonie met het rustige tempo van de natuur, en dat schuurt voor ons mensen; disharmonie.
Wat we dus vaak doen in plaats van naar dat bos gaan na een drukke werkdag, is ons verdoven. Verdoven kan bijna een soort traktatie worden voor onze geest; het hoeft het resultaat van de werkdag, de innerlijke onrust even niet waar te nemen. Ik ben hier niet heiliger in, betrap mezelf er af en toe ook op.
We raken dus gewend aan de overprikkeling, en hoewel ons biologisch-vertraagd systeem er wel ontregeld van raakt, kennen we ons leven en lichaam op deze manier. Door alle consternatie, komen de signalen van het leven of het lichaam om af te remmen of van koers te veranderen niet door. De rust ontbreekt en dat Hart maar praten..
Die drukte wordt op een gegeven moment onze comfort zone, hetgeen wat we kennen.
En zo kan het gebeuren dat hetgeen waar we allen eigenlijk naar verlangen, rust, dat dat bewust of onderbewust, structureel vermeden wordt. Dat het een gebied wordt waar we niet naartoe durven gaan. Want daar zijn we al zo lang niet geweest, en onbekend maakt helaas onbemind.
Het is denk ik onnodig om nog een uitgebreide analyse te geven van dit complex. Het is vast duidelijk dat je lichaam op een gegeven moment wat harder op de deur gaat bonzen om aandacht. Vandaar de titel van dit stuk; ‘bescherm jezelf’.
Want niemand gaat jou leven simpeler maken. Niemand gaat je leven rustiger maken.
De Westerse maatschappij is namelijk structureel druk, vol en veel. Dus is het nodig om een switch te maken. Je hebt echt zélf te kiezen voor die rust. Je hebt écht zelf nee te zeggen tegen die niet aflatende golven van prikkels die je ternauwernood boven water houden. Je hebt zelf te beseffen dat het leven niet om overleven gaat maar om leven.
Maar hoe doe je dat?
Dat is aan jou. Ik geloof dat alle wijsheid om de juiste keuzes te maken al verborgen in diegene zelf liggen. Maar je hebt misschien je eigen sleutel tot die schatkist aan wijsheid weer terug te vinden.
