Perfect gedoseerde prikkels

In de natuur krijg je steeds dezelfde input maar telkens net iets anders voorgeschoteld. Dat is behapbaar; het vuur, de wind, het waaien van de bomen. Je weet hoe het er ongeveer uit gaat zien, maar je zal het nooit precies weten. Het is nimmer voorspelbaar en ook nooit té nieuw.
Zo prikkelt het bos me niet teveel, maar genoeg. Dat is de reden dat we urenlang in een vuur kunnen staren en alleen maar vervulder geraken. Hetzelfde kan ik over een TV niet zeggen, dan voel ik me vooral leeg na urenlang gestaar.

Eenmaal terug in de cabin voelt het stil, statisch. Onnatuurlijk. Mijn geest is in de 10 dagen wildernis alweer gewend geraakt aan de natuurlijke gang van zaken. Zouden we zo gemakkelijk aan de wildernis wennen omdat ons brein er eigenlijk op voorgeprogrammeerd is? Het vond in ieder geval de continue gedoseerde stroom van lage prikkels maar al te fijn.

Opeens realiseer ik me hoezeer we als gemeenschap gewend zijn geraakt aan die vier muren, aan afgesloten zijn van onze natuurlijke omgeving. Afgesloten zijn van de vogels die elke ochtend weer een nieuwe dag zo feestelijk aankondigen, dankzij onze oordoppen en muren. Afgesloten van de aarde, haar grondende en voedende energie, haar subtiele oneffenheden die ons scherp houden, dankzij asfalt en ons schoeisel. afgesloten van het prachtige kleurenpalet van moeder natuur dat subtiel tot de diepten van ons smaakpalet spreekt, dankzij schermen en uithangborden die in tegenstelling tot de aarde niet lieflijk fluistert, maar om de aandacht van ons brein schreeuwt.

En zoals Gandhi het volk van India opriep tot ‘civil disobedience’ tegen de Britse kolonisatie, zo roep ik iedereen die zich aangesproken voelt op tot eenzelfde beweging. Maar niet zozeer tegen de regering, de bevelhebbers van deze maatschappij, maar spreek ik de bevelhebber in jou zelf aan die de regie over zijn leven uit handen aan het geven is. De bevelhebber die, weet dat ie niet te vaak zwicht voor de gemakkelijke weg. De weg met teveel vulling en te weinig vervulling.

We hoeven niet naar de regering te kijken om ons een beter menu voor te stellen. Want op de regering kunnen we niet rekenen als het gaat om het aansporen van zelfzorg. Nee, laten we niet meer wachten op iets wat niet bewegen wilt, terwijl je in jezelf al voelt klaar te zijn voor een beweging naar een vervuld leven. Wat dat is kan ik je niet vertellen, en kan niemand jou vertellen.
Dus spreek jezelf aan of vraag iets hogers naar wat voor jou een vervuld leven is.

Want wie zoekt zult vinden en wie luistert zal horen.
Voor wie klopt, zal worden opengedaan.