In de natuur krijg je steeds dezelfde input maar telkens net iets anders voorgeschoteld. Je weet hoe het er ongeveer uit gaat zien maar je zal het nooit precies weten. Het is nimmer voorspelbaar en ook nooit té nieuw. Zo prikkelt het bos me niet teveel, maar genoeg. Dat is de reden dat we urenlang in een vuur kunnen staren en alleen maar vervulder geraken.

Ik besef me dat 90% van de maatschappij dit een onnodige lijdensweg vind. Hoezo vechten tegen de kou en het vocht voor je plezier? Maar ik geloof in de kracht van discomfort kunnen doorstaan. Ik geloof in kunnen ontspannen in het onbekende en het oncomfortabele.