In de natuur krijg je steeds dezelfde input maar telkens net iets anders voorgeschoteld. Je weet hoe het er ongeveer uit gaat zien maar je zal het nooit precies weten. Het is nimmer voorspelbaar en ook nooit té nieuw. Zo prikkelt het bos me niet teveel, maar genoeg. Dat is de reden dat we urenlang in een vuur kunnen staren en alleen maar vervulder geraken.

En zo kan het gebeuren dat hetgeen waar we allen eigenlijk naar verlangen, rust, dat dat bewust of onderbewust, structureel vermeden wordt. Dat het een gebied wordt waar we niet naartoe durven gaan. Want daar zijn we al zo lang niet geweest, en onbekend maakt helaas onbemind.