Wat een Vision Quest me bracht

The day after, ik ben neergestreken op mijn tarp op een droog stukje bos. Waar het water eerder deze week nog als een ruwe, vijandige zee oogt, voel ik me nu net een badgast in de noorse wildernis, zulk lekker weer is het.

De vision quest lijkt gek genoeg alweer zo lang geleden. Ik had het koud, echt bitterkoud.

Om 4.11 precies werd ik 32 jaar oud. Volgens mij ben ik dit nieuwe levensjaar op mijn dieptepunt begonnen, want op dat moment lag ik in een soort limbo van écht koude voeten hebben maar niet uit de slaapzak willen gaan om vuur te maken, want dan zou ik voor even nóg harder getemd worden door de kille wind.

Goed, je zou het kunnen zijn als opnieuw geboren worden want iets was wel stervende afgelopen nacht. Wat dat was, is nog moeilijk te zeggen, maar een concreter antwoord ligt voor mijn gevoel schuil in het feit dat ik me nu nederiger voel. Want als je vervolgens de moed bij elkaar hebt geraapt om uit die limbo te stappen, dan vind je jezelf al snel knielend om je vuurtje.
De kou maakte me een aanbidder van het vuur. Want op zo een moment wil je er zowat in gaan zitten en is het als een oase in een woestijn van koude, donkere duisternis.

Het karakter dat mij gegeven is heeft niet snel de neiging om zich nederig te voelen. Het neemt maar al te graag een compliment aan als mijn prestatie terwijl de inspiratie me eigenlijk gegeven is. Ik begin te verlangen naar een staat van zijn waarin nederigheid naar het leven of God, bij hoort. En dat is voor mij een grote stap, want ik ervaar het als een stap weg van het ego.

 Ik begin te geloven dat wij mensen allemaal eigenlijk bedoeld zijn om te functioneren met een gedachtegoed die ons nederig maakt en houd. Want dat is ons afgenomen nu religies instituten zijn en we met de wetenschap als religie over zijn gebleven. Wetenschap als gedachtegoed werkt niet voor ons, omdat het de aanname bevat dat we alles kunnen verklaren. Er zit een drang naar eindeloos begrijpen, controle in. Het geeft ons het valse idee dat het leven te ontcijferen, te temmen is terwijl uiteindelijk wij onderhevig aan het leven zijn. En dat is waar we mee te leven hebben.

Ik bid dat wij mensen die nederigheid weer durven uit te nodigen in onze geest, want het erkennen dat het leven eigenlijk één groot mysterie is wat ondoorgrondelijk is, dat geeft rust.
Toegeven het antwoord niet te hebben vergt moed.
En het zoeken naar de sleutel van het leven is als een peen voor ons gezicht die spoedig uitsluitsel beloofd, maar die belofte nooit zal kunnen inlossen.

Het vergt moed, het vergt nederigheid om toe te kunnen geven dat er iets is wat ik niet begrijp en nooit zal kunnen begrijpen.
En dat geeft rust.