Maar al te vaak en maar al te onbewust geven we onze eigen kracht weg aan het gemakkelijke en comfortabele. We eten ons vol en ontnemen onszelf de honger die ons hongerig kan maken. Niet alleen naar wat eten, maar naar heel het leven. We vullen ons met input alsof het een voorgefabriceerde kant-en-klaarmaaltijd is die onze magen vult maar ons gevoel leeg achter laat.

Jezelf kleiner houden is ook comfortabel; wie z’n kop niet boven het maaiveld steekt, loopt ook niet het risico om gechopt te worden. Want wat als we niet meer naar de angst, maar naar onze kracht luisteren? Wat dan? Wat als we een verbond met de liefde sluiten en angst links laten liggen?

Om 4.11 precies werd ik 32 jaar oud. Volgens mij ben ik dit nieuwe levensjaar op mijn dieptepunt begonnen, want op dat moment lag ik in een soort limbo van écht koude voeten hebben maar niet uit de slaapzak willen gaan om vuur te maken, want dan zou ik voor even nóg harder getemd worden door de kille wind.

In de natuur krijg je steeds dezelfde input maar telkens net iets anders voorgeschoteld. Je weet hoe het er ongeveer uit gaat zien maar je zal het nooit precies weten. Het is nimmer voorspelbaar en ook nooit té nieuw. Zo prikkelt het bos me niet teveel, maar genoeg. Dat is de reden dat we urenlang in een vuur kunnen staren en alleen maar vervulder geraken.

Ik besef me dat 90% van de maatschappij dit een onnodige lijdensweg vind. Hoezo vechten tegen de kou en het vocht voor je plezier? Maar ik geloof in de kracht van discomfort kunnen doorstaan. Ik geloof in kunnen ontspannen in het onbekende en het oncomfortabele.