Zijn we bang voor wie we kunnen zijn?

Voor even dacht ik dat een vision quest een soort self-denial is. Het duurde een seconde.
Ik zei het hardop en hoorde de denkfout. Een vision quest is geen self-denial, het is ego-denial. Het is nee zeggen tegen de verleiding om je altijd maar veilig te voelen en er dankzij materiële dingen en illusies zoals ideëen er voor je gevoel lekker warmpjes bij te zitten. Het is nee zeggen tegen je eigen facade. Zitten, met niks. En daar blijven.

Waarom dat verschil zo belangrijk is, is omdat dan juist hetgene opkomt wat er in je huist. Ze zeggen geen slapende honden wakker, maar maak die viervoeter in jezelf maar wakker want hij heeft lang genoeg op z’n gat gelegen. Denk je nou werkelijk dat je niet meer bent dan dat zelfbeeld wat al z’n energie besteed aan zich aan van alles vastklampen behalve aan z’n eigen kracht?

Zijn we niet allemaal stiekem bang voor wat we kúnnen zijn? 

Want jezelf kleiner houden is ook comfortabel; wie z’n kop niet boven het maaiveld steekt, loopt ook niet het risico om gechopt te worden. Want wat als we niet meer naar de angst, maar naar onze kracht luisteren? Wat dan?
Wat als we een verbond met de liefde sluiten en angst links laten liggen?

Ik weet, het klinkt mooi, maar realiseer je hoe moeilijk dat is, realiseer je je welke verantwoordelijkheid je op je neemt, elke seconde van de dag? Besef je je dat je leven radicaal zou kunnen veranderen, als je vertrouwt?
Ik denk dus dat mensen dat onderbewust haarfijn bevatten, en het daarom niet doen.
Bang voor de verandering, bang voor wat komen gaat. Ondertussen tikt de tijd onophoudelijk  door; weg. Wie weet wat er had kunnen zijn? 

Laat je voeding je voeden, niet vullen.
Laat de omgeving je helen, niet overprikkelen.
Laat je keuzes voor zichzelf spreken, dan hoef je er niet omheen te lullen.
Want uiteindelijk leven we allemaal vooral met onszelf en is het ondankbaar om het leven dat je gekregen hebt weer weg te gooien. 

Self-denial, een mooi woord maar wat gebruiken we het verkeerd.
Een vision quest, de grenzen opzoeken is geen self-denial, nee.
Self-denial is wat 9 van de 10 mensen dag in dag uit doen als ze dat gapende gat weer aan het vullen zijn met lege dingen. Samen zijn we bang voor leegte, en die angst lijkt ons te verbinden. En zo normaliseren dat we niet alleen van onze leegte, maar ook van onze kracht weglopen.
Bang dat het kaartenhuis in elkaar valt, verblijven we. 

Content en gewend aan een nachtmerrie; wanneer worden we wakker?